STURIO

STURIO

seu STURGIO, apud recentioris aevi Scriptores, qui de Re Piscaria scripsêre, piscis est maximo in mensis honore habitus, apud eos, in quorum litoribus invenitur, subit enim e mari flumina, adeoque marinus simul et fluviatilis est: Hinc apud Anglos ad solum Regem pertinere, legimus in Fleta l. 1. c. 45. alibique. Quo respiciens Alanus de Insulis in Planctu Nat. Illic sturgio ait sui corporis nobilitatem, individuali sui corporis benedictione, mensis offerebat regalibus. Qui Veterib. dictus ist, non liquet. cum alii silurum Ausonii, nonnulli hiccam Athenaei, quidam tursionem Plinii, aut lupum, non pauci attilum Padi, Rondeletius tandem accipenserem, Romanorum literis nobilitatum, esse contendant. Sed acipenser marinus tantum et squamis tectus, sturio corium habet, squamisque caret: ille rarus admodum fuit, hic frequens est. Nec reliqua omnino quadrant, nisi quod propius ad verum accedere

videantur, qui silurum Ausonii hunc piscem esse volunt, animal innoxium et a siluro Danubii longe diversum, ita enim is in Mosella, v. 148.

Hic tamen, hic nostrae mitis balaena Mosellae

Exitio procul est, magnoque honor additus amni.

Et talis omnino Sturio, inter pisces maxime innocens, cui rostrum portectum, os parvum: seu potius oris locô exiguum foramen, quô udum sugit, omniumque interim amnicorum piscium maximus. Nomen non tam depravatum ex voce Thursio, quâ, cum proprie longum segmentum piscis salsi ab una parte crassius denotetur, ex eo piscis genus, rostrum habentis marinis caniculis simillimi, fabricavit Plinius: quam ex Gothico vocabulo Stur, uti hodie vocari aiunt. Vide Salmas. ad Solin. p. 1314. et seqq. et pluta de hoc pisce apud Bruyerinum Champerium de Re Cibaria l. 20. c. 22. Vossium de Idol. l. 4. c. 10. et 29. Alios nec non supra, voce Balena.